دشوارترین مسابقه جهان

1397-11-27

خواندن این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

وبسایت فرادید: هفته قبل خیلی متاسف بودم که دارم از مسابقات مرد جان سخت (Tough Guy) عکاسی می‌کنم! نه تنها می‌شد عکس‌های بسیار زیبایی از آن مسابقه گرفت، بلکه تماشای خود مسابقه هم سرشار از لذت بود: مردم می‌آیند پول می‌دهند تا شکنجه شوند!

به گزارش خبرگزاری فرانسه، در حال حاضر انواع مختلفی از مسابقاتِ «تلاش برای بقا» در بریتانیا وجود دارد، اما مسابقه مرد جان سخت یا تاف گای از سال ۱۹۸۶ میلادی به بعد همواره برگزار شده تا خودش را به عنوان قدیمی‌ترین شکل این مسابقه معرفی کند.

اگر راستش را بخواهید، این مسابقه نوعی ماجراجوییِ همراه با شکنجه است. مسابقه با دوی با مانع شروع می‌شود. انواع موانع وجود دارد که برخی واقعا شخص را اذیت می‌کند. یکی از بخش‌های جذابش برای من، کلبه‌ی بزرگی بود که در آن شرکت کنندگان باید از زیر کلبه عبور می‌کردند. داخل کلبه بسیار تاریک بود و بر روی سقفش نیز از حصار‌های الکتریکی مانند موانع مسابقات اسب سواری استفاده شده بود. افراد باید در تاریکی و از میان گل و لای راه خودشان را پیدا می‌کردند و همزمان شوک خفیف الکتریکی را نیز تحمل می‌کردند. آن‌ها برای همین تجربه پول می‌دهند؛ برخی هر سال شرکت می‌کنند.

تماشای مسابقه دو برایم خیلی لذت‌بخش بود. شرکت کنندگان زیادی از کشور‌های مختلف اروپایی به آنجا آمده بودند. حتی در سال‌های قبل، هلندی‌ها، فنلاندی‌ها، چکی‌ها و ژاپنی‌ها را هم در مسابقه دیده بودم. مسابقه با شور و هیجان و منور‌های دودی آغاز می‌شود. همه شرایط برای عکاسی خوب است. البته، چون قبلا مسابقه را از نزدیک دیده بودم، می‌دانستم که باید منتظر چه اتفاقاتی باشم.

در بخشی از مسابقه، افراد پس از مسابقه دو باید وارد برکه‌ای شوند که دمایش تقریبا نزدیک به صفر است. عمق برکه نیز در حدی بود که فقط سر شرکت کنندگان بالای آب باقی می‌ماند. آن‌ها هر زمان که الوار شناوری را روی آب می‌دیدند، باید زیر آب می‌رفتند و از سمت دیگر الوار درمی‌آمدند. سرمای آب باعث می‌شد تا هر بار که افراد از زیر آب خارج می‌شدند، فریاد بکشند.

پس از برکه شرکت کنندگان مسابقه تاف گای باید از میان شعله‌های آتش عبور می‌کردند. این مسابقه بهشتی برای عکاس‌ها است، زیرا هر طرف را که نگاه می‌کنند، سوژه‌ای زیبا برای عکاسی وجود دارد. اما خب به نظرم آمد که زیر فشار باشم، چون مدام حس می‌کردم که مبادا سوژه‌ای را از دست داده باشم.